Ik voel me opgejaagd vandaag. Zo’n buikgevoel; al het werk dat nog op me ligt te wachten blijft niet in mijn buik, maar gaat in mijn hoofd zitten. Met onrust en troebel zicht tot gevolg.
Meestal ga ik harder werken om al mijn werk af te krijgen, maar vandaag besloot ik om even in de tuin te gaan zitten met een kopje thee en een opschrijfboekje. En opeens schiet me wat te binnen. Wat is er gebeurd met mijn “elke dag vakantie”-gevoel?
Een tijdje geleden schreef ik het op; dat wat ik zou willen; Elke Dag Vakantie…
Ik zou ervoor gaan zorgen dat ik me meer vrij voelde… minder vanuit ‘moeten’ gaan leven en meer in verbinding met andere mensen (want dat vind ik zooo fijn).
Helaas betekent elke dag vakantie wel dat er gewerkt moet worden. Ik hou van mijn werk, het is een wezenlijk onderdeel van wie ik ben, maar ik ben niet alleen mijn werk. Zeker niet! Mijn werk is een onderdeel van mijn leven, waarin verder mijn kinderen, sociale contacten, dingen die ik leuk vind en mijn verenigingen een groot deel van uitmaken.
Ik was ongemerkt weer gestopt met het Elke Dag Vakantie gevoel. Omdat het lijstje waarop alle dingen staan die mijn een vakantiegevoel geven niet ‘af’ kwam. Omdat de dingen die daar opstaan me te weinig vakantiegevoel gaven.
Nu ik er nog eens naar kijk, zijn er een paar dingen die ik heb opgeschreven, die mij zeker helpen aan een vakantiegevoel. En die hebben vooral te maken met de avond. Want van doelloos televisie kijken of Clash of Clans (ja echt waar) doen op de iPad word ik niet blij.
Dus… vanavond is het weer tijd voor een rustig verhaaltje aan mijn kinderen, en ga ik daarna een beetje rommelen in de tuin of een fiets of wandeltochtje maken.
Ik ben zo benieuwd hoe jullie dit zien. Ben jij je werk? Of wil je meer van het leven dan werken? En hoe organiseer je dit dan?
Gisteren was ik bij een klant. Hij had net een supersonische tablet waarmee hij aan het experimenteren was om klantnotities digitaal te kunnen maken en opslaan.
Het rare was, dat je verwacht dat dit bewerken en opslaan heel gemakkelijk en intuïtief zou gaan. Niets was minder waar, want het lukte niet echt. Om te schrijven met een pen en in dezelfde notitie te typen. Om de geschreven tekst weer weg te halen. Om notities weg te halen zonder dat het laad-radertje bleef draaien.
Dus de tablet werd in een hoek weggelegd en hij pakte een ouderwetse pen en papier.
Dat zette me aan het denken toen ik in de auto terugreed.
Al onze gebruiksvoorwerpen zijn door iemand bedacht. Er is nagedacht over het design, de opdruk, het gebruik.
Maar hoe komt het dat we de dingen soms niet gebruiken zoals ze bedoeld zijn?
Neem bijvoorbeeld een bakje met champignons. Altijd gedoe! Als je het deksel er niet voorzichtig af haalt heb je de champignons door de hele keuken liggen en eenmaal losgehaald past het deksel niet meer. Maar weet je wat de truc is? Als je het deksel omdraait en op het doosje zet, wordt het doosje perfect afgesloten.
Of een rol keukenfolie; ik ben er dus pas een paar maanden achter dat er aan de zijkant van die lipjes zitten die je kunt indrukken zodat de rol er niet uitgaat…
Dat je bij het inschenken van een groot pak sap dit het gemakkelijkst andersom kunt doen (dus met de dop naar boven). Dan klotst het niet meer.
Dat het dekseltje van het doosje TicTac ervoor gemaakt is om er één uit halen.
Wat ik me dan afvraag; waarom weten we dit niet? Zijn wij gewoon te lui om ons hierin te verdiepen?
Of ligt dit aan degene die het maakt; informeert die ons niet goed genoeg over de werking of verpakking van hun product? Ontstaat er een soort blinde vlek bij de producten die je maakt, waardoor jij als maker precies weet waarvoor iets bedoeld is, maar dit niet duidelijk is bij je kopers?
Ik merk bij veel zelfstandigen dat ze zelf vaak precies weten wat ze doen, maar dat dit voor anderen helemaal niet altijd zo duidelijk is.
Wat is jouw blinde vlek? En wat doe jij om jouw bedrijf, product of dienst zo duidelijk mogelijk naar buiten te brengen?
Heb je behoefte om hier met mij over te sparren?
Neem contact op voor meer informatie!